ตรวนรักพญามาร

ตรวนรักพญามาร
ผู้เขียน: ณิการ์
สำนักพิมพ์: นางฟ้าติดปีกมาร
หมวด: นิยายโรมานซ์

ตรวนรักพญามาร ณิการ์ www.mebmarket.com “พี่พอลไม่มาส่งลูกหน่อยเหรอคะ” รัตนาพูดให้ได้ยินกันเพียงสองคน เพราะถ้าพอลี่ได้ยินคงร้องโวยวายปฏิเสธอีกเป็นแน่ “ไม่ใช่ลูกพี่ นั่นเป็นลูกของเคต่างหาก” ด้วยความน้อยใจ จึงทำให้พูดแบบนี้ออกมา “ก็ดี งั้นอย่ามายุ่งกับต่อและลูกอีกแล้วกัน” ในเมื่อเขางอนได้ เธอก็งอนได้เหมือนกัน มีอย่างที่ไหน ลูกของตนยังยกให้เป็นลูกคนอื่น พอลได้ยินดังนั้นก็รีบลงรถมาส่งลูกสาวทันที แต่ก็ยังคงความหน้าบึ้งไว้เช่นเคย “ส่งก็ส่งสิ” ทั้งสองเดินมาส่งหนูน้อยที่หน้าโรงเรียน ตอนนี้คุณครูกำลังยืนรอรับเด็กๆ อยู่หน้าโรงเรียน “สวัสดีจ้าหนูพอลี่ วันนี้คุณพ่อมาส่งด้วยเหรอคะ” คุณครูวัยกลางคนเอ่ยทักหนูน้อยคำแรกเมื่อมาถึง “ม่าย…ช่าย…ค่า…แด๊ดดี้พอลี่คือลุงเคค่า…คนนี้คือคุณลุงพอลี่เองค่า…” พอลี่ปฏิเสธ “เอ้า!…ขอโทษคุณแม่และคุณลุงด้วยนะคะ พอดีคุณหน้าตาเหมือนกับหนูพอลี่มากเลยทำให้เข้าใจผิดค่ะ ขอโทษจริงๆ นะคะ” คุณครูวัยกลางคนเอ่ยขอโทษรัตนากับพอลทันที “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ” อยากบอกเหลือเกินว่าเขานี่แหละพ่อของพอลี่ แต่ในเมื่อลูกไม่ยอมรับจะให้พูดได้ไง “ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันฝากพอลี่ด้วยนะคะ” รัตนาทำหน้าไม่ถูกเช่นกัน “ค่ะ มันเป็นหน้าที่ของทางเราอยู่แล้วค่ะ” คุณครูวัยกลางคนตอบอย่างยิ้มแย้ม “ไปพอลี่เข้าไปในโรงเรียนกัน เซนก็มาแล้วนะ” “จริงเหรอคะ พี่เซนมาแล้ว มี๊เตร่าขา พอลี่ไปเรียนก่อนนะคะ” หันมาลาแม่ แต่ไม่ยอมหันไปลาผู้เป็นพ่อ เพราะยังงอนเรื่องเมื่อเช้านี้อยู่ หญิงสาวยืนมองลูกสาวเดินหายเข้าไปในโรงเรียน ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ โดยปล่อยให้พอลยืนมองประตูโรงเรียนของลูกสาวด้วยความเจ็บปวด แม้แต่ลาไปเรียนยังไม่ลาเขาเลย “เจ้านายครับ ไปกันเถอะครับ คุณผู้หญิงรอที่รถแล้ว” เป็นสิงห์เองที่เดินมาตามเจ้านาย ก็เขาเห็นว่านายหญิงขึ้นรถไปแล้ว แต่นายเขายังยืนมองประตูโรงเรียนของคุณหนูน้อยอยู่เลยมาตาม “สิงห์…ฉันไม่ดีตรงไหน ลูกเมียถึงไม่รัก” ถามออกมาลอยๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ โดยไม่สนใจเลยว่าสิงห์จะตอบหรือไม่ตอบ บอดี้การ์ดหนุ่มส่ายหัวไปมากับเจ้านายหนุ่ม ดูก็รู้ว่าลูกสาวกับพ่อนิสัยเหมือนกัน ตัวเขาเองก็ไม่รู้จะช่วยเจ้านายยังไงดี เพราะตอนนี้เขาเองก็ยังช่วยตัวเองไม่ได้เลย คิดถึงกลิ่นกายแม่นางแบบแสนสวยนั้นเสียจริง เพียงแค่จูบเดียวเท่านั้น เขาก็เก็บมาฝันถึงหล่อนทุกค่ำคืน ทั้งๆ ที่ยังไม่หมดวันลาพักร้อนเลยด้วยซ้ำ แต่ที่ต้องกลับมาก่อน เพราะอยากกลับมาเคลียร์ปัญหาหัวใจของตน ที่ไม่รู้ไปทำตกหล่นไว้ตั้งแต่ตอนไหนก็มิอาจทราบได้ มารู้ตัวอีกที กินไม่ได้นอนไม่หลับเสียแล้ว “จะขับรถไหมสิงห์” เห็นว่าบอดี้การ์ดยืนใจลอยอยู่เลยร้องเรียก “คะ…ครับๆ” ว่าแล้วก็รีบไปทำหน้าที่ของตนทันที บอดี้การ์ดหน้าหล่อทำหน้าที่พาคนทั้งสองมาถึงที่ทำงานอย่างปลอดภัย ก่อนจะขอตัวไปทำธุระของตนบ้าง ธุระที่ว่านั้นไม่ใช่เรื่องอะไร แต่เป็นเรื่องของความว้าวุ่นในใจเขาตอนนี้นั่นเอง วันนี้ต้องเคลียร์กับหล่อนให้รู้เรื่องว่าจริงๆ แล้วความปั่นป่วนในใจเขาตอนนี้มันเกิดจากอะไรกันแน่ พอมาถึงที่ทำงาน ชายหนุ่มก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ไม่สนใจแม่เลขาแสนสวยโต๊ะตรงข้ามเลย จนทำให้หญิงสาวรู้สึกน้อยใจในตัวชายหนุ่มขึ้นมา ไม่ใช่อยากให้เขาตีหน้าตึง ตีหน้าเงียบแบบนี้ มันไม่ใช่พอลที่เธอเคยรู้จักเลย “พูดอะไรหน่อยสิคะ?” “จะต้องพูดอะไรเล่าครับคุณต่อ” เพราะยังงอนอยู่ จึงทำให้เลือกใช้สรรพนามห่างเหินเช่นนี้ออกไป “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีวันนี้ดิฉันอยากขอลางานได้ไหมคะคุณพอล เพิ่งนึกได้ว่ามีนัดกับคนรักค่ะ” เน้นทุกคำให้อีกฝ่ายได้ยินชัดๆ ไม่ใช่อยากจะหาเรื่องชวนทะเลาะ แต่เพราะเขาเป็นคนอยากหาเรื่องเอง จึงต้องสนอง “ว่าไงนะ ลางานไปหาคนรัก ทั้งๆ ที่ผัวนั่งอยู่นี้ทั้งคน” คิดว่าจะขอเวลาสงบอารมณ์ แต่หญิงสาวก็มายั่วเสียอย่างนั้น งั้นก็อย่าเป็นมันเลยคนดี เป็นยากเป็นเย็นเหลือเกิน ขอเลวเป็นพญามารอย่างพ่อตาต้องการให้จบๆ ไปเลย “แล้วไง เป็นแค่ผัวที่ไม่เคยใส่ใจเมียอย่างต่อ คิดจะมาทำดีเอาอกเอาใจ ทำดีกับลูกตอนนี้มันสายไปแล้วค่ะ ห้าปีที่ผ่านมา ต่ออยู่คนเดียว เลี้ยงลูกคนเดียวมาตลอด ไม่เคยมาง้อพี่เลย แล้วจะมาทำดีตอนนี้เพื่ออะไรคะ” ตอบกลับด้วยความสุดจะทนเช่นกัน “ดี!…พูดแบบนี้ก็ดี ต่อไปนี้น้องต่อจงโปรดรู้และจำใส่หัวอ่อนๆ ของต่อไว้ด้วยว่า หากไม่มีพอลี่ พี่หย่ากับต่อแล้ว หย่ามันเสียพรุ่งนี้เลยยิ่งดี” ลุกขึ้นเดินย่างสามขุมเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่โต๊ะตรงข้าม ก่อนจะเลยไปยังประตูเพื่อกดล็อก ก่อนจะกลับมากระชากคนตัวเล็กกว่าลุกขึ้นมาประจันหน้าตน “จะทำอะไร ปล่อยนะ” รู้สึกกลัวขึ้นมาเสียแล้วสิ “ไม่ทำอะไรหรอก แค่จะทำให้ไปไหนไม่ได้เฉยๆ…หึ” แววตาท่าทางของพอลตอนนี้บ่งบอกว่าจะทำจริงอย่างที่พูด “อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ ถ้าทำ รับรองพรุ่งนี้พี่ไม่ได้เจอต่อกับพอลี่แน่ๆ” “จะไปไหนก็ไปเลย ออกไปจากบ้านพี่เลย ส่วนพอลี่ น้องต่อไม่มีสิทธิ์ ลูกของพี่ต้องอยู่กับพี่เท่านั้นจำไว้” พร้อมกับผลักร่างเล็กนั่งลงเก้าอี้ตัวเดิม “โอ๊ย!…” ร้องออกมาด้วยความจุก ตอนนี้น้ำตาของหญิงสาวก็จะไหลแหล่มิไหลแหล่ เธอพยายามอดกลั้นเอาไว้ไม่ให้แสดงความอ่อนแอมาให้พญามารอย่างเขาเห็น “คนอย่างพี่กล้าพูดได้เต็มปากเหรอว่าเป็นพ่อของพอลี่ เมื่อเช้าก็น่าจะรู้แล้วนะ ลูกยอมรับเคเป็นพ่อ ส่วนตัวพี่นั้นพอลี่รังเกียจ เอาสิ…คิดว่าจะแย่งพอลี่ไปได้ก็เชิญ เออ!…เรื่องหย่าไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ไปหย่ากันเลยไหมล่ะ ต่อจะได้แต่งงานใหม่สักที หากไม่มีใบทะเบียนสมรสเน่าๆ ของพี่กับต่อ ป่านนี้ต่อคงมีความสุขกับครอบครัวใหม่ มีลูกด้วยกันแล้ว แต่ทุกอย่างพัง พังเพราะคนชั่วๆ อย่างพี่ไงเล่า” “ดี…หย่าๆ กันไปเลย หย่ามันให้จบๆ ไป พอลี่ต้องอยู่กับพี่ ส่วนตัวเน่าๆ เหม็นๆ อย่างเธอก็ไปอยู่กับไอ้เค ชู้รักให้สบายเถอะ” ตอนนี้อารมณ์ชายหนุ่มมันกู่ไม่กลับเสียแล้ว ยิ่งได้ฟังคนที่รักพูดออกมาแบบนี้ ยิ่งทำให้โกรธจนลืมนึกถึงผลเสียที่จะตามมา “อึก!…คนเลว…” พยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้ แต่มันก็ทนไม่ได้ “ยอมรับว่าเลว ไม่ต้องย้ำ เพิ่งรู้เหรอว่าคนอย่างฉันเลว คิดเหรอว่าแค่คนหัวอ่อนอย่างเธอจะทำให้คนอย่างพอล เวย์เลอร์กลับใจได้ ฝันไปชาติหน้าเถอะแม่คุณ! เออ…คิดว่าร้องไห้แล้วจะสนเหรอ มารยาหญิง น้ำตาโง่ๆ ของคนโง่ๆ เท่านั้นแหละที่จะร้องไห้เพื่อทำให้เห็นใจ ขอโทษ…ผมไม่ได้โง่ คิดเหรอว่าจะสนใจ อยากร้องก็ร้องไห้ให้ตายไปเลยสิ จะอยู่ให้รกโลกทำไมคนอย่างเธอ” ปล.นิยายเรื่องนี้หมดสัญญาจากสำนักพิมพ์ ชื่อเดิม “เมียพญามาร” ทางตัวณิการ์ได้นำมารีไรท์ปรับแก้ใหม่ แต่เนื้อเรื่องยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลงนะคะ