อนุบาลพาเพลิน

อนุบาลพาเพลิน
ผู้เขียน: ติยากร
สำนักพิมพ์: ติยากร
หมวด: นิยายโรมานซ์

คุณคิดว่าเราสามารถเจอชิ้นส่วนที่ตามหาได้จากที่ไหนบ้าง
ร้านกาแฟ?
มหาวิทยาลัย?
ร้านหนังสือ?
ร้านเหล้า?
สถานที่ที่เล่ามาทั้งหมดล้วนไม่ใช่ตัวเลือกของพวกเขา เพราะเขาและเธอเจอกันบนภูเขา แถมยังเจอกันในตอนที่หิมะตกหนักที่สุดด้วย
จุดเริ่มต้นของบารอนคนสุดท้ายเกิดขึ้นในที่แห่งนี้
นี่เป็นเรื่องราวของเขา ของเธอ ของเด็ก และของแมว
อนุบาลพาเพลิน(เกือบ)จะเปิดอย่างเป็นทางการแล้ว
*******************************************************
“คุณชื่ออะไร”
ร่างสูงหยุดชะงัก หน้าคมคายเงยขึ้นมาสบกับตากลมแล้วมีท่าทาง…ลังเล ไม่นานมือหนาก็คว้ามือขาวไปแบออก ปลายนิ้ววาดตัวอักษร ‘X’ บนนั้นก่อนจะปล่อย
“เอ็กซ์?”
ชายหนุ่มไม่ตอบเพียงยิ้มเบาบางไร้ความหมาย ไม่ได้ยอมรับ และไม่ได้ปฏิเสธ
“คุณโกหกฉันหรือเปล่า”
“ผมเลือกที่จะไม่พูดมากกว่าจะโกหก”
“…”
“ฟืนจะหมดแล้ว เดี๋ยวผมออกไปผ่าสักหน่อย วันนี้อากาศหนาวกว่าปกติ คุณอยู่ในนี้ไม่ต้องออกไปไหน”
ร่างสูงผละเดินตรงไปยังประตูแล้วต้องหยุดอีกรอบเมื่อเสียงเล็กดังขึ้น
“คุณจะไม่ถามเหรอว่าฉันชื่ออะไร”
“ถ้าคุณอยากบอก ผมก็จะฟัง”
“…”
ทำไมเขาต้องเป็นคนแปลกประหลาดขนาดนี้ด้วยนะ…แต่ดันเป็นคนประหลาดที่ทำให้เธอหวั่นไหวตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอกัน อายุตั้งขนาดนี้ ด้วยรูปร่างหน้าตาแบบเธอ ผู้ชายมีไม่น้อยที่เข้ามา แต่ไม่เคยมีใครทำให้เธอรู้สึกชอบได้มากขนาดนี้
ไม่สิ…มันอาจเป็นความรู้สึกที่อันตรายกว่านั้น
“เพราะอะไร” เพราะอะไรเขาถึงไม่ถามเธอกลับ
“เพราะไม่ว่าคุณจะชื่ออะไร สำหรับผมมันก็แค่สิ่งที่ใช้เรียกตัวตน ไม่ได้บอกว่าคุณนิสัยดี ไม่ได้บอกว่าคุณสวย ไม่ได้บอกว่าคุณฉลาด จะมีชื่อหรือไม่มีชื่อ สำหรับผม คุณก็คือคุณอยู่ดี”
หญิงสาวยิ้มออกมาเบาบาง ซุกหน้ากับเข่าแล้วตะแคงข้างมองแผ่นหลังกว้างแสนกว้างแถมยังอบอุ่นนั่น
“งั้นฉันจะไม่บอกคุณว่าฉันชื่ออะไร และเป็นใครด้วย”
“ผมก็คงไม่เดือดร้อนไปมากกว่าต้องออกไปผ่าฟืนให้พอใช้ในคืนนี้อยู่ดี”
“มีคนเคยบอกไหมว่าคุณ…ประหลาด”
“คุณนิยามให้ผมดูดีเกินไป คนรอบข้างบอกว่าผมหยาบกระด้าง”
“…แต่ฉันชอบที่คุณเป็นแบบนี้นะ”
“ถ้าไม่รู้ผมก็คงตายด้าน”
#บารอนคนสุดท้าย
#เคออส

อนุบาลพาเพลิน ติยากร www.mebmarket.com คุณคิดว่าเราสามารถเจอชิ้นส่วนที่ตามหาได้จากที่ไหนบ้างร้านกาแฟ?มหาวิทยาลัย?ร้านหนังสือ?ร้านเหล้า?สถานที่ที่เล่ามาทั้งหมดล้วนไม่ใช่ตัวเลือกของพวกเขา เพราะเขาและเธอเจอกันบนภูเขา แถมยังเจอกันในตอนที่หิมะตกหนักที่สุดด้วยจุดเริ่มต้นของบารอนคนสุดท้ายเกิดขึ้นในที่แห่งนี้ นี่เป็นเรื่องราวของเขา ของเธอ ของเด็ก และของแมวอนุบาลพาเพลิน(เกือบ)จะเปิดอย่างเป็นทางการแล้ว*******************************************************“คุณชื่ออะไร”ร่างสูงหยุดชะงัก หน้าคมคายเงยขึ้นมาสบกับตากลมแล้วมีท่าทาง…ลังเล ไม่นานมือหนาก็คว้ามือขาวไปแบออก ปลายนิ้ววาดตัวอักษร ‘X’ บนนั้นก่อนจะปล่อย“เอ็กซ์?”ชายหนุ่มไม่ตอบเพียงยิ้มเบาบางไร้ความหมาย ไม่ได้ยอมรับ และไม่ได้ปฏิเสธ“คุณโกหกฉันหรือเปล่า”“ผมเลือกที่จะไม่พูดมากกว่าจะโกหก”“…”“ฟืนจะหมดแล้ว เดี๋ยวผมออกไปผ่าสักหน่อย วันนี้อากาศหนาวกว่าปกติ คุณอยู่ในนี้ไม่ต้องออกไปไหน”ร่างสูงผละเดินตรงไปยังประตูแล้วต้องหยุดอีกรอบเมื่อเสียงเล็กดังขึ้น“คุณจะไม่ถามเหรอว่าฉันชื่ออะไร”“ถ้าคุณอยากบอก ผมก็จะฟัง”“…”ทำไมเขาต้องเป็นคนแปลกประหลาดขนาดนี้ด้วยนะ…แต่ดันเป็นคนประหลาดที่ทำให้เธอหวั่นไหวตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอกัน อายุตั้งขนาดนี้ ด้วยรูปร่างหน้าตาแบบเธอ ผู้ชายมีไม่น้อยที่เข้ามา แต่ไม่เคยมีใครทำให้เธอรู้สึกชอบได้มากขนาดนี้ไม่สิ…มันอาจเป็นความรู้สึกที่อันตรายกว่านั้น“เพราะอะไร” เพราะอะไรเขาถึงไม่ถามเธอกลับ“เพราะไม่ว่าคุณจะชื่ออะไร สำหรับผมมันก็แค่สิ่งที่ใช้เรียกตัวตน ไม่ได้บอกว่าคุณนิสัยดี ไม่ได้บอกว่าคุณสวย ไม่ได้บอกว่าคุณฉลาด จะมีชื่อหรือไม่มีชื่อ สำหรับผม คุณก็คือคุณอยู่ดี”หญิงสาวยิ้มออกมาเบาบาง ซุกหน้ากับเข่าแล้วตะแคงข้างมองแผ่นหลังกว้างแสนกว้างแถมยังอบอุ่นนั่น“งั้นฉันจะไม่บอกคุณว่าฉันชื่ออะไร และเป็นใครด้วย”“ผมก็คงไม่เดือดร้อนไปมากกว่าต้องออกไปผ่าฟืนให้พอใช้ในคืนนี้อยู่ดี”“มีคนเคยบอกไหมว่าคุณ…ประหลาด”“คุณนิยามให้ผมดูดีเกินไป คนรอบข้างบอกว่าผมหยาบกระด้าง”“…แต่ฉันชอบที่คุณเป็นแบบนี้นะ”“ถ้าไม่รู้ผมก็คงตายด้าน”#บารอนคนสุดท้าย#เคออส