เล่ห์ลับ เล่ห์สิเนหา

เล่ห์ลับ เล่ห์สิเนหา
ผู้เขียน: ปภาสรินทร์
สำนักพิมพ์: P-PANIC(ปภาสรินทร์)
หมวด: นิยายรัก

เล่ห์ลับ เล่ห์สิเนหา ปภาสรินทร์ www.mebmarket.com “ฉันไม่ได้ทำจริงๆ นะคะ ได้โปรด…” เสียงสะอื้นไห้ด้วยความตื่นกลัวทำเอาคนพูดๆไม่จบประโยค“ฉันไม่เชื่อ!” สิงหาจ้องตาลัลลดาอย่างจริงจังเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเองและสร้างความหวาดหวั่นให้กับคนตัวเล็กเป็นอย่างมาก“และเธอต้องคืนทุกสิ่งที่ฉันให้เธอไปทั้งหมดเพื่อเป็นการชดใช้…เดี๋ยวนี้และเวลานี้ด้วย” ลัลลดาตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ“ฉันอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงยังปฏิเสธ ทั้งๆ ที่หลักฐานทุกอย่างในแชทนั่นมันบอกว่าเป็นเธอ” สิงหาไม่รอช้า ยิงคำถามที่อยากรู้ออกไปทันที เพราะมาถึงขั้นนี้แล้วคงไม่ต้องเท้าความอะไรกันอีกและคิดว่าคนตัวเล็กก็น่าจะรู้อยู่แล้วด้วยว่าตนเองจะถามอะไร“ฉันรู้ค่ะว่าคุณไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันบอก เพราะฉันไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยันว่าตัวเองบริสุทธิ์ ฉันก็มีเพียงแค่คำพูดของตัวเองเท่านั้น…แต่ฉันขอยืนยันอีกครั้งนะคะว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่คุยกับคุณในแชทนั่นจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ฉันจริงๆค่ะ” น้ำเสียงที่หนักแน่นและดูเว้าวอนของลัลลดา มันทำให้คนฟังรู้สึกไขว้เขวขึ้นมา“แต่รูปพวกนั้นก็เป็นรูปภาพของเธอ” ก่อนที่ความรู้สึกมันจะเอนเอียงไปมากกว่านี้ สิงหาก็รีบถามต่อทันที“ใช่ค่ะ…รูปพวกนั้นเป็นรูปของฉันเป็นรูปที่ฉันถ่ายเก็บไว้ส่วนตัวในโทรศัพท์ แต่ฉันไม่รู้ว่ามันไปอยู่ในแชทนั่นได้ยังไง” พอพูดมาถึงตรงนี้น้ำเสียงของคนตัวเล็กก็เริ่มสั่นเครือ ก้มหน้าเหมือนกำลังยอมแพ้เพราะไม่มีข้อแก้ตัวอะไร“งั้นรูปที่เธอกอดกับผู้ชายรูปนั้นก็เป็นแฟนเธอสินะ” สิงหาถามเสียงห้วนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา เมื่อนึกถึงภาพนั้น“ไม่ใช่นะคะ! ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่แฟนลดานะคะ” ลัลลดารีบส่ายหน้าปฏิเสธอย่างร้อนรนและไม่รู้เลยว่าท่าทางแบบนั้น กำลังทวีความไม่พอใจให้สิงหามากขึ้น“โกหก! กอดกันแน่นขนาดนั้นจะไม่ใช่แฟนได้ยังไง!” ท่าทางมีพิรุธแบบนั้นทำให้สิงหายากที่จะเชื่อและเผลอตะคอกเสียงดังใส่ลัลลดาอย่างลืมตัว ทำให้คนที่โดนตะคอกใส่หน้าได้แต่ยืนนิ่งด้วยความเสียใจ จุกจนพูดอะไรไม่ออก“หึ! แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าเธอเป็นคนยังไง” น้ำเสียงเย้ยหยันของคนร่างสูง เหมือนน้ำกรดที่ราดลงมากลางใจและกำลังกัดกินก้อนเนื้อเล็กๆ นั่นทีละนิดอย่างทรมานและเจ็บปวด“ฉันพูดอะไรไปคุณก็ไม่เคยเชื่อ แล้วคุณจะมาให้โอกาสฉันได้แก้ต่างทำไมกัน คุณตัดสินฉันไม่แล้วและจะมาขอให้ฉันพูดอะไรอีก!” ลัลลดาพูดเสียงแข็งกลับไปอย่างเกินจะทน ก่อนจะถูกสิงหาพูดแทรกขึ้นมาด้วยเสียงที่ดังกว่า“ก็พูดความจริงไง!!”สิงหาไม่เพียงแค่พูดกลับสาวเท้าเดินเข้าหาอย่างคุกคาม ลัลลดาเห็นท่าไม่ดีผวารีบลนลานเดินถอยหลัง ก่อนจะสะดุดขาเตียงล้มลงบนเตียงอย่างไม่เป็นท่า“!…”“แค่พูดความจริงมันจะตายไหมลดา มันจะตายไหม!” สิงหาหน้ามืดตามัวเพราะความโกรธตามขึ้นไปครอมร่างของลัลลดาเอาไว้ มือหนากดลงบนต้นแขนเรียวเล็กทั้งสองข้าง พลางออกเเรงบีบตามอารมณ์ที่ขุ่นมัว จนลืมไปว่าคนใต้ร่างนั้นตัวเล็กกว่าตัวเองมาก“เจ็บ…ปล่อยนะ” ลัลลดาน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งกลัวและเจ็บร้าวที่ต้นแขน“ไม่เจ็บเท่าฉันหรอกลัลลดา” สิงหาก้มลงไปกระซิบเสียงเหี้ยม พาให้ลัลลดายิ่งหวาดกลัวจนตัวสั่นเทา“ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันกลัวแล้วอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ” แววตาที่ขุ่นมัวคล้ายคนที่ดำดิ่งในเหวลึกของสิงหา ทำให้ลัลลดารู้ว่าตอนนี้เขาโกรธมากแค่ไหนและอาจจะทำอะไรที่เลวร้ายกับเธอก็ได้ จึงได้พยายามขอร้องอ้อนวอนขอความเห็นใจ“มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอลดา…เธอหลอกให้ฉันรัก หลอกให้ฉันปรนเปรอเธอด้วยสิ่งของมีค่ามากมายและจะมาบอกให้ฉันปล่อยเธอไปง่ายๆ มันถูกแล้วอย่างนั้นเหรอ” ข้อนิ้วแข็งๆ ไล่ไปตามกรอบหน้าหวานราวกับกำลังไล่ต้อนหญิงสาวให้จนมุม“ฉันไม่ได้ทำจริงๆ นะคะ ได้โปรด…” เสียงสะอื้นไห้ด้วยความตื่นกลัวทำเอาคนพูดๆไม่จบประโยค“ฉันไม่เชื่อ!” สิงหาจ้องตาลัลลดาอย่างจริงจังเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเองและสร้างความหวาดหวั่นให้กับคนตัวเล็กเป็นอย่างมาก“และเธอต้องคืนทุกสิ่งที่ฉันให้เธอไปทั้งหมดเพื่อเป็นการชดใช้…เดี๋ยวนี้และเวลานี้ด้วย” ลัลลดาตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะทวงคืนของๆ เขาเอาในตอนนี้และไม่รู้ว่าจะไปซื้อของแบรนด์เนมพวกนั้นมาคืนคนร่างสูงนี่ได้ยังไง เพราะดูของแต่ละชิ้นที่เขาซื้อให้แล้วมันแพงมากเหลือเกิน“ตอนนี้เลยเหรอคะ” แม้จะคิดหนักเรื่องราคา แต่นี่ก็เป็นทางเดียวที่จะหลุดออกไปจากเงื้อมือของคนใจร้ายอย่างสิงหาได้“ใช่! ตอนนี้แหละเหมาะที่สุดแล้ว” พอได้รับคำยืนยันมาแบบนั้น ลัลลดาก็รีบพยักหน้ารับและตั้งใจที่จะไปซื้อของพวกนั้นมาใช้คืนเขาให้หมด จะได้หมดเรื่องกันสักที“ถ้างั้น…คุณช่วยปล่อยฉันก่อนสิคะ ฉันจะได้รีบไปซื้อของมาใช้คืนคุณ” เพราะเขาไม่ยอมขยับออกห่างและยังคงกดเธอเอาไว้กับเตียงแบบนี้แล้วจะให้ไปซื้อของมาใช้คืนได้ยังไงกัน“ทำไมต้องปล่อยด้วย” คำตอบพร้อมกับใบหน้าใสซื่อทำเอาลัลลดาได้แต่เหวอ เพราะตามอารมณ์ของคนพูดไม่ถูกแล้ว“ก็คุณบอกให้ฉันใช้คืนทุกอย่างที่คุณให้…” ลัลลดาตอบกลับอย่างพาซื่อ น้ำตาที่เคยไหลก็แห้งเหือดไปแล้วในตอนนี้“แล้วฉันพูดตอนไหนว่าอยากได้ของพวกนั้น” สิงหาพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ แววตาที่เคยขุ่นกลับดูแพรวพราวมีเลศนัย จนคนมองได้แต่ขมวดคิ้วอย่างงุนงง“แล้วคุณต้องการอะไรกันแน่ ฉันตามคุณไม่ทันแล้วนะคะ”“ก็ตัวเธอไง…” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่ากลับจิ้มนิ้วลงไปที่เนินอกด้านซ้ายอย่างถือวิสาสะ