สมรสดรุณี

สมรสดรุณี
ผู้เขียน: ผักบุ้ง
สำนักพิมพ์: พิมพ์ฝันสำนักพิมพ์
หมวด: นิยายรัก

เพราะพันธสัญญาในวันเก่า ทำให้อยู่ๆ เขาต้องแต่งงานกับเด็กสาวอายุสิบเจ็ด…
เฮ้ย! นี่มันพรากผู้เยาว์ชัดๆ

+++++++++++++++++

“ขอบคุณนะคะคุณยักษ์… ที่คุณยอมทำตามสัญญาของผู้ใหญ่ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่เต็มใจก็ตาม” เป็นประโยคที่ทำเอาชายหนุ่มนิ่วหน้า อดคิดไม่ได้ว่าเมียเด็กของเขากำลังเข้าใจอะไรผิดอีกหรือเปล่า

“นี่เธอคงไม่คิดว่าฉันเป็นเกย์อีกนะ”

“เปล่าค่ะ” ดรุณีรีบส่ายหัวปฏิเสธ ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่คาดฝันว่าเขาจะตีความผิดเพี้ยนไปไกลโข “หนูก็แค่รู้ตัวเองดีว่าไม่มีอะไรเหมาะสมจะเป็นภรรยาของคุณ และคุณเองก็คงไม่อยากมีแม่เลี้ยงเป็นเด็กสิบเจ็ด ไม่อยากให้พ่อของคุณต้องกลายเป็นคนไม่รักษาสัญญา คุณถึงได้ยอมแต่งงานกับหนู เสียเงินเสียทองทั้งที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด”

ดวงตาคมกริบภายใต้คิ้วหนาๆ ที่ขยับย่นเข้าหากันนั้นทำเอาดรุณีอดใจฝ่อไม่ได้ ไม่แน่ใจว่าเผลอพูดอะไรระคายหูสามีหรือเปล่า

“ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ได้รังเกียจเธอ”

“ค่ะ” ดรุณียอมรับ แต่การที่เขาไม่รังเกียจก็ไม่ได้หมายความว่ารัก “คุณมีน้ำใจกับหนูมาก และหนูสัญญาค่ะว่าจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง หนูจะไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่ทำตัวไร้ประโยชน์ หนูจะเป็นภรรยาที่ดี แบ่งเบาภาระทุกอย่างของคุณ ไม่ว่าคุณอยากให้หนูทำอะไร คุณบอกหนูได้เลยนะคะ หนูยินดีและจะไม่เกี่ยงด้วยค่ะ”

เพราะคิดว่าตัวเองเป็นพันธะที่เขาไม่ต้องการ ดรุณีจึงไม่อยากให้เขาต้องอึดอัดใจเพราะหล่อน

“แล้วถ้าวันไหนที่คุณเจอใครถูกใจ ไม่ต้องการมีหนูอยู่เป็นส่วนเกินในชีวิตแล้ว คุณบอกหนูตรงๆ ได้เลยนะคะ หนูจะไม่ทำตัวมีปัญหา”

“ฝันไปเถอะ” เสียงห้วนๆ นั้นบ่งบอกอารมณ์ที่ไม่พอใจเท่าไร ดรุณีจึงอดคิดไม่ได้ว่าหล่อนพูดอะไรผิดไปหรืออย่างไร “ฉันไม่ชอบแต่งงานหลายที ผู้ปกครองเธอไม่เคยบอกหรือไง แต่งงานแล้วควรซื่อสัตย์ต่อกัน ดูแลกันไปตลอดชีวิต ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ควรที่จะตกลงแต่งงานแต่แรก เพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นต้องคิดว่าฉันจะมีใคร”

เป็นเหตุผลที่ทำเอาดรุณีเหวอ กะพริบตาปริบๆ

“ส่วนที่ฉันไม่รีบก็เพราะไม่อยากรังแกเด็ก…” ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาใกล้ๆ จนหล่อนต้องเอนกายถอยหนีเขาไปอีกครั้ง เนื้อตัวเริ่มสั่นเทาด้วยอารมณ์หวาดหวั่น ตอนนั้นเองที่สุทธิรักษ์ยิ้มมุมปากนิดหน่อย “เอาไว้เธอพร้อมกว่านี้ค่อยว่ากัน เพราะฉันยังมีเวลากับเธออีกทั้งชีวิต”

อีกทั้งชีวิต…

สมรสดรุณี ผักบุ้ง www.mebmarket.com เพราะพันธสัญญาในวันเก่า ทำให้อยู่ๆ เขาต้องแต่งงานกับเด็กสาวอายุสิบเจ็ด… เฮ้ย! นี่มันพรากผู้เยาว์ชัดๆ+++++++++++++++++“ขอบคุณนะคะคุณยักษ์… ที่คุณยอมทำตามสัญญาของผู้ใหญ่ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่เต็มใจก็ตาม” เป็นประโยคที่ทำเอาชายหนุ่มนิ่วหน้า อดคิดไม่ได้ว่าเมียเด็กของเขากำลังเข้าใจอะไรผิดอีกหรือเปล่า“นี่เธอคงไม่คิดว่าฉันเป็นเกย์อีกนะ”“เปล่าค่ะ” ดรุณีรีบส่ายหัวปฏิเสธ ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่คาดฝันว่าเขาจะตีความผิดเพี้ยนไปไกลโข “หนูก็แค่รู้ตัวเองดีว่าไม่มีอะไรเหมาะสมจะเป็นภรรยาของคุณ และคุณเองก็คงไม่อยากมีแม่เลี้ยงเป็นเด็กสิบเจ็ด ไม่อยากให้พ่อของคุณต้องกลายเป็นคนไม่รักษาสัญญา คุณถึงได้ยอมแต่งงานกับหนู เสียเงินเสียทองทั้งที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด”ดวงตาคมกริบภายใต้คิ้วหนาๆ ที่ขยับย่นเข้าหากันนั้นทำเอาดรุณีอดใจฝ่อไม่ได้ ไม่แน่ใจว่าเผลอพูดอะไรระคายหูสามีหรือเปล่า“ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ได้รังเกียจเธอ”“ค่ะ” ดรุณียอมรับ แต่การที่เขาไม่รังเกียจก็ไม่ได้หมายความว่ารัก “คุณมีน้ำใจกับหนูมาก และหนูสัญญาค่ะว่าจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง หนูจะไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่ทำตัวไร้ประโยชน์ หนูจะเป็นภรรยาที่ดี แบ่งเบาภาระทุกอย่างของคุณ ไม่ว่าคุณอยากให้หนูทำอะไร คุณบอกหนูได้เลยนะคะ หนูยินดีและจะไม่เกี่ยงด้วยค่ะ”เพราะคิดว่าตัวเองเป็นพันธะที่เขาไม่ต้องการ ดรุณีจึงไม่อยากให้เขาต้องอึดอัดใจเพราะหล่อน“แล้วถ้าวันไหนที่คุณเจอใครถูกใจ ไม่ต้องการมีหนูอยู่เป็นส่วนเกินในชีวิตแล้ว คุณบอกหนูตรงๆ ได้เลยนะคะ หนูจะไม่ทำตัวมีปัญหา”“ฝันไปเถอะ” เสียงห้วนๆ นั้นบ่งบอกอารมณ์ที่ไม่พอใจเท่าไร ดรุณีจึงอดคิดไม่ได้ว่าหล่อนพูดอะไรผิดไปหรืออย่างไร “ฉันไม่ชอบแต่งงานหลายที ผู้ปกครองเธอไม่เคยบอกหรือไง แต่งงานแล้วควรซื่อสัตย์ต่อกัน ดูแลกันไปตลอดชีวิต ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ควรที่จะตกลงแต่งงานแต่แรก เพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นต้องคิดว่าฉันจะมีใคร”เป็นเหตุผลที่ทำเอาดรุณีเหวอ กะพริบตาปริบๆ“ส่วนที่ฉันไม่รีบก็เพราะไม่อยากรังแกเด็ก…” ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาใกล้ๆ จนหล่อนต้องเอนกายถอยหนีเขาไปอีกครั้ง เนื้อตัวเริ่มสั่นเทาด้วยอารมณ์หวาดหวั่น ตอนนั้นเองที่สุทธิรักษ์ยิ้มมุมปากนิดหน่อย “เอาไว้เธอพร้อมกว่านี้ค่อยว่ากัน เพราะฉันยังมีเวลากับเธออีกทั้งชีวิต”อีกทั้งชีวิต…